Yazar bu kitabında, 1950 -1960 yılları arasında hükümetin başında bulunan Demokrat Parti’nin yapmış olduğu yanlışlıkları gözler önüne koymaktadır.14 MAYIS 1950 seçimleri ile iktidara gelen Demokrat Parti, halkı, insan haklarının yürürlüğe konacağına, düşüncelerinden dolayı hiçbir vatandaşın kılına bile zarar gelmeyeceğine, idarenin tarafsız olacağına, herkese eşit muamele yapılacağına ve yargıçların güvenliğinin daha sağlam hale getirileceğine dair söz vererek kandırmıştır.

Atatürk’ün giriştiği devrim hamlelerinden her biri, hatta ezanın Türkçe okunması bile, memleketimizde taassubu yenmek, gerçek fikir ve vicdan hürriyetini kökleştirmek amacını gütmekteydi, fakat DP, iktidara geldiğinin daha ilk haftalarında, Arapça ezana izin vermek suretiyle Atatürk devrimlerine birinci fiskey vurmuştu. Türk devriminin baş yaratıcısı, hürriyetimizin eşsiz temsilcisi Atatürk‘e karşı girişilen tecavüz hareketleri artmıştı. Birbirinden çok uzak yurt köşelerinde, birbirlerini belki hiç tanımayan fakat hayret edilecek kadar birbirlerine benzeyen çember sakallı bir takım adamlar, rastladıkları büstlere ve heykellere saldırmaya başlamışlardı. Bazı sarıklı adamlar da şapka kanunu ile alay etmeye başlamışlardı. Bir çok yerde kadınlar çarşafsız sokağa çıkamıyorlardı.İktidara, bu durumlar sorulduğunda da fazla abartıldığı söylenerek geçiştiriliyordu.

CHP ve DP, oy toplamak amacıyla, laiklikle bağdaşmayan bazı kombinezonlara baş vurmuşlardı. DP , ilk okullara din derslerini koyup, ilahiyat fakülteleri ve türbeler açmış, hatta seçimlerde tarikat şeyhlerinden yardım istemiştir. CHP ise DP’nin ezanı Arapça okutmasına “Eyvah inkılap elden gidiyor.” şeklinde hayıflanmıştır.

| Devamını Oku... | Yorum Yap! | Bu Yazıyı Paylaşın! |

Yazar; gelibolu kitabında seksenbeş yıllık büyük bir sırrı, savaşın anlamsızlığını,esrarını ve düşmanlıkların, kötülüklerin, bir araya gelmiş hiçlerin ötesinde tarihin birleştirici gücünde ortaya çıkarmıştır. Olaylar 1915 Çanakkale Savaşı’nda Osmanlı Teğmeni Ali Osman Bey ile Anzak Er Aliastair John Taylor’ın belki bir tesadüf, belki bir mucize eseri karşılaşıp insanlığı dehşete düsürecek biçimde verilmiş bir ders şeklinde anlatılmaktadır. Mart 2000 sabahı Çanakkale Savaşlarında öldüğü ya da ölümüne dair hiçbir ipucu bulunmayan Er Aliastair John Taylor’ın kayıp listelerinde yer almamasının ötesinde, onun yani büyük dedesinin varlığına, aslında ne ölü ne de kayıp bir insan olmadığına dair bir ipucu arayan Victoria Taylor’ ın Ece Yaylası köyüne gelmesi ile başlar.Daha fazla…

Her yıl olduğu gibi binlerce Anzak’ın gelip ataları için Gelibolu’yu ziyaret etmeleri gibi o sene Victoria adındaki genç bayan da dedesinin anısına, belki bir iz bulurum düşüncesiyle şehir merkezinden kendine turist acentası tarafından verilen Mehmet isimli rehber çoçukla Anzak koyu adı verilen yere gelir. Yıllar önce Çanakkale’de, yani şu an üzerinde bulunduğu topraklarda dedesini bir daha haber alınamamazcasına kaybetmiştir. Hayatını dedesinin en azından mezarını bulamaya adıyan bu genç kız son olarak şansını bir de burada denemek amacıyla Gelibolu’ya bulunur.

Ece Yaylası Köyü Gelibolu anılarının geçtiği, yıllarca efsanelerin anlatıldığı tipik bir Türk köyüdür. Viki buraya geldiğinde kendi dedesi yani Er Aliastair John Taylor’un bir benzeri olan Gazi Ali Can Çavuş’u hem anlatılanlara göre hem de resimlerindeki benzerliklerine göre kendi dedesi olduğunu düşünür. Bu düşüncesi kendisine göre belki mantıklı gelebilir ama bunu rehberi Mehmet aracılığıyla köylülere anlatınca, onlar bu saçmalıkların yıllardır kendilerine kahraman olarak gördükleri Ali Can Çavuş’un üzerine atılan bir lekeden başka bir şey olmadığını düşünürler.

| Devamını Oku... | Yorum Yap! | Bu Yazıyı Paylaşın! |

Abdulhamid’in saltanatı sırasında adil adında otuz bir yaşında yakışıklı bir Türk subayı İstanbul’dan Makedonya’ya Cesri Mustafa Paşa Tepesini içine alan mıntıkaya memur edilir. Burada başında güzel bir kızın bulunduğu bulgar çetesinin olayları ile karşılaşır ve bu çeteye son vermek için görevlendirilir.

Bir gün bu çetenin mıntıkadan geçen treni sabote edeceği haberini alır. Kendide dahil olmak üzere tüm karakol demiryoluna devriyeye çıkarlar. Adil Bey’in ormanda dolaştığı esnada birşeyler farkeder. Hemen saklanıp olap biteni anlamaya çalışır. Askerlerinden biri bir bulgar tarafından bağlanıp öldürülmek üzeredir. Ne yapacağını bilemez tam bu sırada bulgar miferini çıkarır. Gözlerine inanamaz. Müthiş bir güzellik ve şimşekler çakan vahşi bir çift gözle karşı karşıyadır. Askerini kurtarmak için tabancasına sarılır ve kızı vurur. Kız Adil Beyi tanımaktadır. Bağıra bağıra ölüm tehditleri savura savura oradan uzaklaşmayı başarmıştır. İstihbarattan kızın Kristina olduğunu öğrenen Adil Bey içinde garip bir duygu taşımaktadır.

Kristina çeteye girmeden önce gizliden gizliye bu yakışıklıyı takip etmiş ve onu başkasına yar etmeme düşüncesiyle de çeteye girmiştir. Aşkına karşılık alamazsa onu öldürecektir ama Adil Bey de ona aşıktır.

| Devamını Oku... | Yorum Yap! | Bu Yazıyı Paylaşın! |

İslam Bey, gönüllü olarak orduya gideceğinden dolayı uzaktan sevmekte olduğu Zekiye ile vedalaşmak üzere onun odasına girer. Zekiye’ye, kendisi hakkında beslediği sevgiyi anlatır. Kız da ona karşı kayıtsız olmadığı gibi, onun arkasından o da erkek elbisesi giyerek gönüllüler takımına karışır, Silistre’ye kadar gider. Silistre’de kuşatma altında kalırlar. Bu arada İslam Bey yaralanır, ona, Âdem ismini almış olan Zekiye bakar. Yaralı olduğu halde İslam, yanında Abdullah Çavuş ve Zekiye ile düşman cephanesini ateşlemek üzere giderler. Dönüşlerinde düşman kuşatmayı kaldırıp çekilmiş vaziyette bulurlar. Kumandan Sıtkı Bey de. Zekiye’nin vaktiyle bir namus meselesinde itaatsizlik ettiği için keçe külah edilmiş olduğundan asıl adı olan Ahmet’i değiştirip Sıtkı’yı kullanarak yeniden askerlikte rütbesi kazanmış olan babası çıkar. İslam ile Zekiye’nin düğünleri kazanılan savaşın mutluluğuyla birlikte yapılır.

Birinci Perde

Zekiye, odasında uzanmış kendi kendine İslam Bey’e olan aşkını anlatmaktadır. İslam Bey ise, bu sırada, veda etmek için Zekiye’nİn penceresi etrafında dolanmaktadır. Sesi duyunca, kendisini gösterir. Zekiye utanmıştır.

İslam Bey, Silistre’ye yardıma giden gönüllülerden olmaya kararlıdır. Bunu Zekiye’ye söyleyince, sevgisi çok büyük olan Zekiye’nİn, haliyle üzüntüsü de büyük olmuştur. Bu yüzden İslam Bey’i bu kararından vazgeçirmeye çalışır. İslam Bey ise ataları arasında tam kırk iki şehit bulunduğunu, bu kadar şehidi olan bir ailenin ferdine kaçmanın yakışmayacağını belirtir.

Zekiye ise kardeşini şehit vermiş, yıllar önce cepheye giten babasından ise yıllardır bir haber alamamıştır. Şimdi de hayatta tek sevdiği İnsandan ayrılmak, ona kat be kat zor gelmektedir. Yine de, onu sevgi ile uğurlar. İslam Bey, “Yaşasın vatan!” diyerek Zekiye’nin yanından ayrılır.

| Devamını Oku... | Yorum Yap! | Bu Yazıyı Paylaşın! |